(कथा ) - मंग्याचे ब्रेक अप.

"महाराज कुठे पोचले? "

"येतोय येतोय, जस्ट स्टेशन बाहेर पडलोय."

" ये, टेबल नंबर 9. मी आहे तिथे"

"ओ. के."

माझ्या मोबाईलवर व्हॉट्स अप मॅसेज पॉप होत होता. माझा मित्र मंग्या सायलीत 'बसला' होता. कंपनी म्हणून

अस्मादिकांना पाचारण करण्यात आले होते. एकूण काय तर माहोल जरा उपसेटच वाटला. चार डोस पाजण्याची

वेळ आज माझ्यावर होती हे मी लगेच ताडले. नेहमी प्रमाणे काहीतरी लोचा केला असणार मंग्याने, त्याशिवाय

इतक्या तातडीचं बोलावणं येणारच नाही साहेबांचं. स्टेशन बाहेर पडल्यावर अनधिकृत फेरीवाल्यांचे अनधिकृत

स्टॉल्सची गर्दी. आपल्या तीर्थरुपांनी अख्खा चा अख्खा रस्ताच विकत घेतला असावा अशा समजात असलेलं 4-5

तरुणांचं टोळकं, रस्त्याच्या मधोमध कोंडाळं करून उभे असलेले. रस्त्यावरचे अर्ध्या अधिक पेव्हर ब्लॉक्स

उखडलेले किंवा गायब झालेले. असंख्य खड्डे. त्यात साचलेलं पाणी. त्यात काहींनी टाकलेली पानाची पिंक.

रस्त्यावरून येणारे जाणारे लोक त्यातले अर्धे सरावाने चालणारे कोणी मोबाईल वर बोलत चालत आहेत, कोणी

मोबाईल वर गेम खेळात चालत आहेत, कोणी व्हॉट्स अप वर लागून राहिलेत, कुठे जायचंय, कसं जायचंय,

कशाचा कशाला पत्ता नाही. चालताना दुसर्यांना धक्के लागत आहेत. एखादा रिक्षावाला किंवा बाईकस्वार ठोकता

ठोकता राहतोय. मोठ - मोठ्याने हॉर्न वाजवणं चालू आहे. कोपऱ्यावर एक दोन बाया छत्र्या विकत आहेत. वाटत

आहे कि त्यांना सगळ्या छत्र्या आजच विकून मोकळं व्हायचंय इतकं जोरात ओरडणं चालू आहे. ट्राफिक जॅम.

पावसाची रीप रीप. दुकानांनी अर्धा अधिक फूटपाथ अनधिकृत पणे व्यापलेला. दुकानांच्या पत्र्यावरून पडणारे

पावसाचे पाणी. अस्ताव्यस्त  दिसणाऱ्या कुठल्याशा केबल्स . बापरे! गिव्ह मी अ ब्रेक! या सर्व जंजाळातून कसा

बसा वाट काढत मी सायलीपाशी पोहोचलो. सायली. रेस्टॉरंट अँड बार! बंद दरवाजा! दरवाजाजवळच सिक्युरिटी

उभा होता. मळकट गणवेश. सुटलेलं पोट. डोक्यावरची हॅट बरीच मागे कलली होती. तंबाखू मळून खराब झालेले

त्याचे तळ हात मला स्पष्ट दिसले जेव्हा त्याने मला सलाम केला. त्याच्यासाठी सवयीचं होत ते. अदबीनं त्यानं

माझ्यासाठी दरवाजा उघडला. आशाळभूत नजरेनं तो माझ्याकडे बघत होता. जाता जाता 5o ची नोट मी त्याच्या

हातात सरकवली. मी आत गेलो.टेबल नंबर 9 थोडं पुढे कोपऱ्यात होत. बऱयापैकी गर्दी होती. अनेक दर्दी

बसलेले, आपापल्या ग्लासातल्या यातना हळू हळू संपवत होते. मंग्याने त्याचा नेहमीचा ब्रँड अगोदरच मागवला

होता. सोनेरी रंगाच्या त्या पेयांची जादू मंग्याच्या चेहऱ्यावर दिसून येत होती. डोळे तारवटले होते. मला पाहताच

त्याने आपलं डावा हात वर केला

"या .... सुद्या शेट ! बसा,"

मी त्याच्या समोर बसलो. वेटरने माझ्यासाठी एक रिकामा ग्लास लगेच आणून ठेवला. सोबत त्याने एक क्वार्टर

आणलीच होती, क्वार्टरचं बूड जोरात हातावर मारत त्यानं नि उघडली. सराईतपणे त्याने एक लार्ज बनवला वर

थोडा सोडा आणि पाणी टॉप केलं, मंग्याने त्याच्या हातातला ग्लास थोडा वर उचलला, मी हि त्याची री ओढली .

दोघेही म्हणालो चिअर्स!!! प्लेटमधली एक एक प्रॉन्स खात, तोंडात बोट चोखत मंग्याने सिगारेट काढली. वेटर

लगबगीने जवळ आला आणि त्याच्या जवळच्या लायटरने त्याने मंग्याची सिगारेट पेटवली. मंग्याने एक लांब

झुरका मारला. बराच वेळ 2-3 मिनिट मंग्या शून्यात पाहत राहिला. कोणीच बोलत नव्हतं. सडसडीत बांधा.

बेताची उंची. दिसायला देखणा. निमगोरा. गहिरे डोळे. आणि खूप मनस्वी असा हा माझा मित्र. ओठावरची पातळ

मिशी त्याला खूपच शोभून दिसायची. बोलघेवडा. ऑरेंज स्ट्रीप्सचं शर्ट. वरची दोन बटन्स उघडी होती. गळ्यातली

सोन्याची चेन उठून दिसत होती. हातात सोन्याचं ब्रेसलेट. महागडं घड्याळ. एकूणच मंग्याच राहणीमान

बऱ्यापैकी रॉयल. त्यानं मारलेल्या पर्फ्युमचा वास छान दरवळत होता. मी त्याला त्याची स्पेस दिली. थोडा वेळ

जाऊ दिला.

"मंग्या. काय झालं? तू सोडली होतीस ना? आय मिन कमी केली होतीस. मग आज काय ओकेजन?"

हातात धरलेल्या अर्धवट जळत असलेल्या सिगारेटकडे खोलवर बघत मंग्या म्हणाला.

" सुद्या, मारिया सोडून गेली यार!"

मलाही ऐकून धक्का बसल्या सारखं रिऍक्ट करणं गरजेचं होतं, कारण हे मंग्याच गेल्या ३ वर्षातले चौथे ब्रेक अप.

" साला आपलं लै प्रेम होतं तिच्यावर."

कधी कधी मंग्या असा टपोरी मोड वर जायचा. कारण त्याच्या तीर्थरुपांनी त्याच्या आईच्या निधनानंतर एका

मटकेवालीशी (जुगार) लग्न केलं होतं. काही वर्षांपासून त्याचा संबंध तशाच प्रकारच्या माणसांशी येत होता.

मंग्याच्या बापानं कंस्ट्रक्शनच्या लाईन मध्ये बक्कळ कमवून ठेवलं होतं. शिवाय एक वाईन शॉप हि टाकून दिल

होतं. एरियात गाडी पार्क करण्यावरून भाईचा मारियाशी वाद झाला होता. पुढे वादातून मैत्री मग प्रेम वगैरे. पण

मी त्याला म्हटलं होतं, ये 'तेरी आयटम कूच ठीक नही लग्रेली हे | - मी पण असा मधून मधून टपोरी मोड वर

जातो, कारण त्याशिवाय पते कि बात मंग्याच्या श्रीमंत डोक्यात जात नाहि ना . तशी मंग्याची आणि माझी ओळख

एका कॉमन मित्रा मुळेच. त्याच्या आईच्या जाण्याचं भाकीत मी केलं होतं, तेव्हापासून तो मला कधी महाराज,

कधी बुआ तर कधी पंडितजी अशी संबोधन लावतो. अमुक शेअर्स मध्ये इन्व्हेस्ट कर तमुक शेअर्स मधून काढून

घे असे काही सल्ले त्याने मानले त्याचा त्याला खूप फायदा झाला होता म्हणून तो मला मानतो. घराच्या

रिनोव्हेशनच्या वेळी भाईने फ्रिज विकत आणला, मी म्हणालो होतो. मुहूर्त चुकला. फ्रिज बिघडेल. रिप्लेस करावा

लागेल, तसेच घडले होते. एव्हाना मंग्याने एक बाटली रिचवली होती. मंग्या कधी संपवतोय ह्याची तो वेटर वाटच

पाहत होता. लगेच त्याने रिकामी बाटली उचलली आणि थोडं वाकून मोठ्या विनयाने विचारलं, "सर! रिपीट

करू?" मंग्याने अनुमती दर्शक मान हलवली. दुसरी सिगारेट शिलगावली. सिगारेटचा धूर त्याने तोंडातून जोरात

बाहेर सोडला. हातातला ग्लासावरची पकड आणखी घट्ट झाली होती. त्याच्या डोळ्यातली आग सिगारेटच्या

ठिणगीशी स्पर्धा करत होती. ओठावर ओठ दाबत मंग्या म्हणाला,

" साला, मी सोडणार नाय तिला. माझी नाय तर ती कोनाचीच नाय . पंडित, तू बोल आपल्या हातात खून लिवलाय काय?"

 प्रकरण एकूण गंभीर होतं. मला तर हे एक्सपेक्टच नव्हतं. प्रेमभंग, आत्महत्या, खून, पोलिसांचा ससेमिरा, कोर्ट,

जेल, बेड्या, पोस्ट मॉर्टेम, 302, 476... अल्युमिनिअमची थाळी. अत्यंत पातळ वरण. माझ्या डोळ्यासमोरून

मंग्याचा भविष्याचा टिझर झटकन सरकून गेला.

" मंग्या, चल तुझं आटपलं असेल तर आपण घरी जाऊ."

मी मंग्याला त्या वातावरणामधून बाहेर काढण्याच्या प्रयत्नात होतो.

" साला, मी काय नाय केलं तिच्यासाठी? बोल ना?"

"तिच्या भावाला जॉबला लावला, माझे कॉन्टॅक्ट वापरले."

"तिच्या बापाला अटॅक आला तवा, मीच सगळी धावपल केली"

" तिला सलमान लै आवडतो, एक पण पिच्चर सोडला नाय."

" साला, तिच्या मनाविरुद्ध तिला कधी टच पण नाय केला कधी."

" तिच्यासाठी त्या रिक्षावाल्याला झोडला."

"हॉटेल बोल, डिस्को बोल, माऊंट नेरी बोल, बँड स्टॅन्ड बोल, जुहू चौपाटी बोल, नॅशनल पार्क बोल, कुठे कुठे

तिला फिरवला"

मंग्या आता फ्लॅशबॅक मध्ये गेला होता.

" आता हि म्हणते तिला माझ्याशी म्यारेज नाय करायचा."

"का तर तिचा बाप तयार नाय."

"तिचा बाप तिचा अल्बर्टशी लग्न लावायला निघालाय, आणि हि पण तयार आहे म्हणते."

" मग माझ्याबरोबर केला ते काय टाईमपास होता?"

"असा थोडी होतो यार?"

मंग्याच्या मनातला प्रश्न बरोबर होता. असं थोडंच असतं?

मध्ये बराच वेळ गेला होता. सिगारेट च्या धुराच्या वालयांकडे बघत मनातल्या प्रश्नांच्या उत्तराच्या शोधात हरवलेला

मंग्या खूपच अगतिक झाला होता. मी शांत पणे माझा ग्लास तोंडाला लावत एक घोट घेतला. ग्लास मधली व्हिस्की

पोटात गेल्याकार हुशारी वाटली. मी म्हणालो,

"मंग्या. तुझं प्रेम आहें ना तिच्या वर?"

"होय यार पंडित."

"ती सुखी राहावे असे वाटत का तुला?"

"बेशक, पंडित."

आता मंग्याच्या डोळ्यात अश्रू तरळले होते. माझा हात हातात घेत मंग्या मी काय म्हणतोय याकडे अधिक लक्ष देऊ लागला.

"तिने तिच्या बापाच्या आनंदात तीच सुख पाहिलं असेल तर"?

" तिला हे नंतर रिअलाईझ झालं असेल तर?"

"तिच्या मनाचा विचार तू नको करायला?"

"विचार कर मंग्या, आयुष्याच्या संध्याकाळी तिचा बाप आपल्या दिवाणखान्यात बसलाय. आपल्या पोरीच्या

लग्नाची, तिच्या सुखी संसाराची स्वप्ने रंगवत. त्याच्या स्वप्नांना तू स्वतःच्या क्षणिक सुखासाठी चूड लावणार? "

"सुद्या, अरे पण मी त्याचा विचार का करू?"

मंग्याने प्रश्नाचा बाण माझ्यावर सोडला.

"म्हणजे काय मंग्या, तिच्या बाप हॉस्पिटल मध्ये असताना कोणी धावपळ केली होती?"

मंग्याने सिगरेटचा एक जोरदार झुरका मारला.

"आणि शिवाय तू सुद्धा एका सुंदर मुलीचा बाप होशीलच कि एक दिवस !"

मन्ग्याच्या तारवटलेल्या डोळ्यात त्याच्या न झालेल्या मुलीच प्रेम तरळले, म्हणून मी मागे म्हटलं कि मंग्या तसा

खूप संवेदनशील आहे. आता मी माझ कसब पणाला लावत मंग्याला म्हणालो.

"एका हळुवार क्षणी कोणीतरी आवडत मनाला. त्या अल्लड भावनेच्या झोक्यावर मन झोके घेत राहत. आपणही

कोणाला तरी आवडतो हि जाणीवच मनाच्या स्वप्नांना प्रेमाचे नवे पंख देते, आणि सर्वस्व देऊन  बसतो आपण

आपल्या प्रेमाला. प्रेमाच्या जगात असतात फक्त ती आणि तिचा तो. पण असं होतं, कधीतरी तिला तिच्या मूळ

कर्तव्याची जाणीव होते. प्रेमाचा तो फुगा परिस्थितीच्या टाचणीमुळे फुटतो आणि नको असलेला कठोर निर्णय

तिला घ्यावा लागतो. तिच्यासाठी काय जास्त महत्वाचं? काल परवा भेटलेला तू कि ज्यांनी तिला गेली 19-20 वर्ष

तळहाताच्या फोडासारखी जपली, लहानाची मोठी केली, तिची आजारपण काढली, तिला शिकवून स्वतःच्या

पायावर उभी केली. ते तिचे पालक? नसेल तिला जायचं त्यांच्या मनाविरुद्ध ह्यात तिची काय चूक? तो टाईमपास

नव्हता. नसेल हि. पण काही फुलं फुलतातच मुळी  कोमेजण्यासाठी. काही फुलपाखरांचं आयुष्य असतं फक्त

दोन दिवसांचं. मंग्या तुझंही तसंच आहे मित्रा. तुझ्या प्रेमाचं आयुष्य. माझं ऐक स्वतःला तिच्या बापाच्या जागी

ठेऊन विचार कर. आणि हे खून, मारामारी, सूड वगैरे आपला प्रांत नव्हे मित्रा. आपल्याही स्वभावाचे अनेक रंग

आहेत, ते विविध रंग वापरून काढूया आपलं चित्र. फक्त एवढीच काळजी घ्यायची आपले रंग वापरताना

दुसऱ्याच्या चित्रातले रंग खराब नको व्हायला. खरं ना?" एक चित्र बिघडलं म्हणून काय झालं, घेउया नवीन

कॅनव्हास, नवीन कुंचला आणि नवीन रंग. अधिक गहिरे. अधिक गडद.  

मंग्याने एका घोटात त्याचा ग्लास संपवला, "वेटर! रिपीट."

मी मंग्याला थांबवत म्हटलं,

"बास यार मंग्या हि तिसरी होईल, किती घेशील?"

"साला, मला माहित होतं पंडित. तू आपली सेटिंग बिघडवणार."

स्वतःच्या मनोव्यापारांना मंग्या सेटिंग म्हणायचा. असाच एकदा एका पोरीला तो प्रपोज करणार होता. पोरगी

नगरसेवकाची होती. त्याने जर त्या पोरीला प्रपोज केले असते तर पुढच चित्र माझ्यासमोर स्पष्ट होत. तेव्हा मी

त्याची सेटिंग अशीच बिघडवली होती. तसाही मी मंग्याला बाजावोन सांगितलं आहे कि मंग्या तुझ्या कुंडलीत

यशस्वी प्रेम प्रकरण नाही.

" चल मित्रा, माफ केला तिला. दिल साफ झाला माझा आज."

"आज पासून मारियाला आपण विसरणार."

"करूदेत तिला अल्बर्टशी लग्न." "होऊदे तिचा संसार सुखाचा." "होऊदे तिच्या बापाच्या मनासारख." मी पण मनात विचार केला, सगळ्याच प्रेमभंग झालेल्या तरुणांनी असा विचार केला तर? किती तरी असिड हल्ले,

बलात्कार, खून वगैरे अप्रिय घटना होणार नाहीत. पण सगळ्यांना कुठे मिळतो पंडित सारखा मित्र. समजावणारा.

मंग्याची सिगारेट आता पूर्ण विझली होती. विझलेल्या सिगारेटची राख ट्रे भरून पसरली होती. मी वेटरला पुन्हा

बोलावले आणि म्हणालो,

"वेटर! रिपीट प्लीज." 

#Short_story, #marathi_katha, #katha, #story, #from_amod, #amod, #nanavare, #amodnanavare, #marathi-katha, #marathi, #Maay-marathi, #Maaymarthi, #mangya, #breakup, #love, #mangyache_break_up, #short_stories, #marathi, #short_Stories