(कथा) कट्टी

आमच्या शेजारी ना, ४ वर्षाचा चुणचुणीत मुलगा आहे. त्याच नाव - निनाद. शेजारीच असल्यामुळे आमच्या घरी त्याचा सुखेनैव संचार चालू असतो. मूड मध्ये असला कि मोठ्या माणसा सारखा दोन्ही हात पाठीमागे कमरेवर गुंफून येरझार्या घालतो, जसा काही चिंता वाहतो विश्वाची. जरा काही मनाविरुद्ध बोला कि महराजांचा पापड लगेच मोडलाच म्हणून समजा मग असे काही थोबाड करेल कि आपण त्याचा मोठ्ठा गुन्हा केला आणि आता आपल्याला १०० फटक्याची सजा झालीच पाहिजे.  कोणा कोणाचा म्हणून धाक असा नाही त्याला. त्याच्या आई बापाला तर तो धजतच नाही. त्यामुळे शेजारी   रोज संध्याकाळी डेली सोप चालू असतो. माय लेकाचे, बाप लेकाचे अनेक सीन चालू असतात. अरे अभ्यासाला बस. अरे सोफ्यावर नाचू नकोस. कालच कव्हर बदललय. हि चड्डी अशी इकडे का टाकली. अरे तो खण नको उघडूस, सगळ सांड्शील रे. थांब हा मारीनच तुला. मग काय एखाद दुसरा धपाटा आणि भोकाड पसरणे. किचनच्या ओट्यावर चढणे. फ्रीज मधून थंड पाणी काढून पिणे. डाळींचे डबे उपडे करणे. पिठाचा डबा उघडून चेहर्याला मेकप करणे हे त्याचे कथित गुन्हे. तिन्ही त्रिकाळ बाबांच्या मोबाईल वर गेम खेळणे म्हणजे तर त्याचा परमानंद. पण आई बापाशिवाय आपलं पानहि हलत नाही. मोठा लाघवी पोरगा, आई जरा नजरेआड झाली कि हा कावराबावर झालाच. परवा आमच्याकडे श्रीखंड आणलं होतं, पिलुला (माझी बायको त्याला पिलू म्हणून हक मारते)आवडतना, म्हणून बोलावलं त्याला आणि प्रेमाने खाऊ घातलं. दुसर्या दिवशी त्याच्या आईनेही श्रीखंड आणलं, पठ्ठ्या आला सांगत, "आमच्या कडे श्लीखंड आणलंय, तुला नाई देनाल." गेला कळ लाऊन. मग मी पण मोठ्ठ्याने माझ्या बायकोला म्हंजे त्याच्या काकूला सांगितले, "अगं ऐकलस का? ते आईस्क्रीम आणलाय ना मी, ते आपण खाऊन टाकू, नुनुला (मी त्याला नुणु म्हणतो) नको द्यायला." फक्त ५ मिनिटांनी स्वारी घरात हजर, हातात मोठ्ठा कप घेऊन श्रीखंडाने भरलेला. मोठ्ठे डोळे करून मग म्हणणार. "काका, ते आईस्क्लीम  दे." आणि मग इस हात दे उस हात ले असा आमचा सगळा  मामला.
परवा काय झालं, संध्याकाळी काही तरी ४ -५ वाजले असतील. त्याचे बाबा आले माझ्याकडे सांगत कि त्यांचे कोणीतरी रिलेटिव वारले, तर त्यांना तिथे जाण भाग आहे. नुनुला ते परत येईपर्यंत मी सांभाळावं. क्या बात है| म्हटलं व्वा. तशी त्याची आणि माझी गट्टी आहेच कि. पण काय कुणास ठाऊक स्वारी आज बिघडली होती, शाळेत त्याचा म्हणे टीचरने कोंबडा केला होता. त्यात आईने सुद्धा काही कारणाने एक धपाटा घातला होता, बाबांच्या मोबाईल वर गेम खेळायची त्याची इच्छा होती. थोडक्यात काय तर घरीच राह्यचं होतं. नाईलाजाने त्याच्या बाबांनी त्याला आमच्याकडे सोपवलं. आणि काय म्हणव भाईने हे भोकाड पसरलं कि विचारता सोय नाही. मला घरी जायचे. मला घरी जायचे एकच धोशा लावला होता. त्याला चोकलेट देऊ केलं, त्याला पोगो लाऊन दिला, घोडा पण व्हायचं आश्वासन दिल पण आमच्या डोळ्यातून गंगा जमुना ज्या वाहू लागल्या कि थांबायची सोयच नाही. अगदी अख्खं घर त्याने डोळ्क्यावर घेतलं. मला घरी जायचं. एकच मंत्र. दरवाजा पाशी ठिय्या आंदोलन जणू. त्याला खूप समजावलं. आई बाबा घरात नाहीत . कुलूप आहे. वगैरे वगैरे पण एक ना दोन. शेवटी एकच पर्याय मी निवडला. शांत पणे सोफ्यावर बसलो. टीव्ही चालू केला आणि बातम्या पाहत बसलो. इथे रडणे अखंड, अविरत चालूच. मी पूर्णपणे दुर्लक्ष करायचे ठरवले. मला माहित होते तो माझ्यापाशी पूर्ण पणे सुरक्षित आहे, त्याला काय हवं नको हे मी चांगले जाणतो. अशा परिस्थितीत त्याला कसा सांभाळायचा हे मी पूर्णपणे जाणतो. त्याच्यासाठी जे काही योग्य करायचे ते मी करणारच आणि तसे ठरवलेहि होते. पण त्याला ह्यापैकी कशाशीच देण-घेण नव्हत. त्याच्या हितासाठी मी तिथे आहे ह्या गोष्टीशीच तो अनभिज्ञ होता. त्याचा मात्र एकच हट्ट - मला घरी जायचं. लहान मुलंच ते. कंटाळून गेला. १५ -२० मिनिटांनी बसला येउन माझ्या बाजूला सोफ्यावर. डाव्या हाताची करंगळी उंचावलेली. ओठ मुडपलेले. मान जमेल तितकी तिरकी केलेली. सर्व दुनियाभारचा तिरस्कार डोळ्यां भरलेला आणि एकच शब्द - कट्टी!












#Short_story, #marathi_katha, #katha, #story, #from_amod, #amod, #nanavare, #amodnanavare, #marathi-katha, #marathi, #Maay-marathi, #Maaymarthi, #mangya, #breakup, #love, #mangyache_break_up, #short_stories, #marathi, #short_Stories,#Dustbin, #Kachara_Kundi, #India, #Short_Story_Dustbin, #KP_Astrology, Krishnamurthi_Paddhati, #KP, #Home, #Property, #Bhavishya, #Astro_Amod_Nanavare, #Desired_Property, ##My_Home, #Indian_Astrlogy, #Indian_Astro, #Astroloty_India, #Will_get_that_property?, #When_will_the_Light_resume, #Electricity, #lait_kadhi_yeil?, #apekshit_batami, #Expected_news, #news, #When_will_I_get_the_expected_news?,  #katti, #Don't_talk,#talk, #child, #small_child, #netorious